Tijdens
de Tweede wereldoorlog ontmoet een Nederlandse militair David een
Engelse jonge dame Doreen. Op 4 februari 1945 wordt de kleine
Christopher geboren te Stafford (Engeland). In 1947 Verhuizen ze naar
Nederland.
Tussen
1957 – 1963 volgt hij middelbaar onderwijs in Rijks HBS Venlo (NL).
Het waren voor hem moeilijke jaren waar hij hard moest blokken. In
zijn vrije tijd kon hij bij oude kaarten wegdromen over verre
bestemmingen.
In
1963 ondernam hij met een vriend een fietstocht naar Engeland. Ze
haalden daar de gazetten door opgepakt te worden als inbrekers
(eigenlijk waren ze gewoon hun tentje in de donker in de tuin aan`t
opzetten).
Zijn
legerdienst start hij bij de Genie in Vught, Nederland.
Hij
zet de eerste stap op de arbeidsmarkt bij Staatsmijnen (huidige DSM)
waar hij 's avonds ook nog een opleiding 'technisch ingenieur' kreeg.
Vanwege
zijn vaardigheid in het Engels kon hij voor het bedrijf fabrieken mee
gaan opstarten in Normandië, Texas, Japan, New Orleans. Zijn jongensdroom werd dus werkelijkheid. Zijn enige teleurstelling was dat de
wereld zo klein was (met het vliegtuig was je in enkele uren in een
ander continent).
Intussen
was hij een eerste keer getrouwd waar later een dochter, Sylvia, uit zou voortvloeien..
In
1971 gaat hij voor een Belgisch bedrijf naar Angola. Hij werkt daar
in een ijzerertsmijn. Tijdens
zijn lange verblijf op deze afgezonderde plaats, onder de mensen, in
de natuur, ondervind hij dat hij nu pas een plaats echt leert
kennen. De wereld was weer groot geworden. Sindsdien zal hij
alle plaatsen die hij verder zal bezoeken echt bezoeken, onderzoeken,
beleven …
1972-1974/1974-1976
Terug gekomen en Geologie gestudeerd in Brussel en Gent (Rijks
Universiteit Gent, Vrije Universiteit Brussel).
Na
zijn studies gaat hij voor SCR-Sibelco werken waar hij
uiteindelijk ook zijn carrière zal afsluiten. (1976 – 2006). Daar
zal zijn aandacht getrokken worden door een bevallige bediende uit Hoboken. “Ah werkt gij hier ook?” zei hij op een nogal lompe wijze. Toch spreken ze af en hun liefde voor elkaar begint te groeien.
Na
enkele weken krijgt Chris een aanbieding voor een job in de VS.
Aarzelend vraagt hij zijn nieuwe liefde of zij zou meekomen. Na een
volmondige en vastberaden JA maken ze nog snel hun trouwplannen. Tot
zijn laatste dag bewonderde Chris deze beslissing. Op 19 november
1982 stappen Chris en Noëlla in het huwelijksbootje.
In
de VS bestaat zijn werk er vooral uit om op verschillende plaatsen
fabrieken te leiden en op te waarderen. Intussen worden Kevin, in
1983, en Gwennie, in 1985, te Tracy (California) geboren. Na enkele
jaren in Tracy te vertoeven verhuist de familie naar Weaverville,
North Carolina.
Familie
was belangrijk, ook in de toekomst, en bij een eerste opportuniteit
wordt de beslissing genomen om terug naar België te verhuizen. Hij
kwam iets later over.
Na
9 maanden in Zoerle Parwijs te wonen, verhuizen ze definitief naar
Blauberg. Een plaats dat, na steeds rondgereisd te hebben, een thuis
werd.
Hij
bleef voor zijn werk reizen in Europa, voor een lange periode in
Brazilië en later in Rusland en het Midden Oosten. Zijn specialiteit
was het uitvoeren van projecten, bouwen van zandwinnings-installaties
en het zoeken naar goed zand. Naast Engels, Duits en Frans, leerde
hij nog Portugees en Spaans om toch steeds zelf met de mensen ter plaatse te kunnen babbelen. In andere landen leerde hij op zijn minst
enkele woorden. Zo werden zijn business reizen , reizen die hij ten
volle benutte om streken te ontdekken in al zijn facetten.
In
de schoolvakanties plande hij voor het gezin steeds wandel- of
fietsvakanties al dan niet in de vorm van een trektocht. Zo kwamen ze
in Engeland, Wales, Ierland, Denemarken, Frankrijk, Duitsland,
Tsjechië en dan vooral in Spanje. Vooral Teruel (Aragon) en
Castillië waren zijn favoriete streken. In de weekenden werd er ook dikwijls gewandeld.
Gezondheid
en fitheid waren immers belangrijk voor hem. Hij zei altijd
“Gezondheid is buitenshuis bewegen als in stappen en fietsen op
tempo. Slapen doe je in een onverwarmde slaapkamer met het venster
open, en.......heel belangrijk: elke dag wijn drinken” (Dat had hij
van zijn ervaringen in Angola waar toen hij pas nadat de wijn van zijn Portugese
collega`s uitgeput geraakte, zwaar ziek werd.)
Hij
was steeds plichtbewust tov zijn werk en zijn collega`s bij Sibelco.
Hij nam verantwoordelijkheid, was gedreven en was er steeds om
collega`s te helpen. Op het einde van zijn carrière moderniseerde de
bedrijfsstructuren en zag hij de sfeer veranderen, procedures verstrengen, het bedrijf minder familiaal worden waardoor hij zonder veel moeite op
prepensioen ging.
Hier
ontsprong een nieuwe fase in zijn leven. Hij ging aan de slag in het
huis; een nieuwe keuken, nieuwe badkamer, een terras voor de vrouwen (moeder
en dochter), een onderhoudsvriendelijk ontwerp voor de tuin, afwerken
van enkele kamers...
Hij
kon ook eindelijk meer tijd gaan besteden aan een grote passie van
hem, nl. Flight Simulator. Het begon bij een verjaardagskado (Space Simulator waarop een versie van Flight Simulator volgde) aan zijn zoon jaren terug, het groeide uit tot een geliefde bezigheid in zijn
beperkte vrije tijd. Als gepensioneerde bouwde hij zijn eigen cockpit met de benodigde
instrumenten, hij ontwierp scenery's en startte een blog om mensen
daarin te helpen. Het moest allemaal zo realistisch als mogelijk
zijn. Hij sloot zich tevens ook aan bij de 27th Squadron (FS-club). Uren vloog
hij achter zijn computer, informatie opzoekend over de streken waar
hij kwam.
Hij
was een echte kennisdrager (en hij bleef lezen) en talenknobbel, maar
ook een creatieveling. Hij was een begaafd tekenaar, maar bleek ook
een geboren muzikant te zijn. Op een stille moment probeerde hij wat
geluid uit een chanter te krijgen waarna hij op een zeer korte tijd ,onder begeleiding van Noëlla, op de doedelzak nummers begon mee te spelen. Hij had altijd al die interesse gehad, maar nooit de tijd.
Elke
ochtend werd er geoefend met Noëlla , bij mooi weer oefende hij in
de Averbodese heide. Hij zei “Wat 's morgens helpt te ontspannen, is
een uur lang op de bagpipes spelen, na een uur heb ik dan een gevoel
van meer energie, mijn bloed stroomt dan waarschijnlijk wat beter.”
Uiteindelijk heeft hij overlaatst samen met Noëlla een eerste publieke
optreden gedaan waarvan hij en de omstaanders zeer content waren.
Hij
spendeerde ook heel veel tijd met het terugkijken op zijn reizen. Op
Google Earth spendeerde hij uren met het reconstrueren van zijn rondreizen en maakte daar albums van. Enkele zijn nog te bewonderen
op zijn blog.
Een
nieuwe passie startte toen zijn twee kleinzonen geboren werden. Tegen
zijn eigen verwachtingen in, genoot hij enorm van zijn kleinkinderen.
Zolang hij de pampers niet moest verversen. “Ik ververs wél geen
luiers!” zei hij altijd (uiteindelijk heeft hij dit toch twee keer
gedaan).
Hij kon uren doorbrengen met zijn kleinzonen, in zijn armen, in de
tuin, … Hij heeft ooit gezegd : “Ik heb voor beide kleinzonen in
feite enorm veel geduld, meer zelfs, veel tijd en inspanning over. Ik
had dat nooit niet van mezelf gedacht.” Jammer
dat hij deze periode zo kort heeft mogen meemaken en zijn volgende
kleinkinderen nooit zal zien.
